غرب پایتخت؛ نقطه توازن و هم‌ترازی در منظومه گردشگری و تهران‌گردی

وسوسه گشت‌وگذاری نو در بازار بزرگ ایران

از هم‌اکنون می‌توانی به چشم‌انداز غربی شهر بنگری؛ آنجا که بزرگ‌راهِ مادرِ شهر، تو را به گوشه‌ای دیگر از دامنه‌های کوهستان‌های شمالی می‌برد و در میانه دشتی فراخ، رقص نور را لابه‌لای سازه‌هایی می‌بینی که هم‌تراز اقتصاد و بازرگانی، تو را در جایگاه یک گردشگر و تهران‌گرد حرفه‌ای به میزبانی می‌نشینند. بخواهی یا نخواهی، وسوسه می‌شوی با گذر از ترافیک و شلوغی آزاردهنده خیابان‌های مرکزی و شمالی شهر بگذری و به میانه یک شلوغی دیگر بیابی که آرامش را به هدیه می‌دهد. گام‌زدن و تماشا در این جاذبه جدید گردشگری و تهران‌گردی پایتخت، خاطره‌ای نو می‌آفریند؛ برای آن‌ها که خاطره‌بازی می‌کنند با شهر محبوب و قدیمی‌شان.

تهران؛ از تفریح‌گاه روزگار قاجار تا امروز؛ یک نگاه تازه

روزگاری، تهران به شرق و مرکز و جنوب‌اش شناخته می‌شد؛ شمیران هم که در دامنه‌های آرامش‌بخش البرز، سودایی دیگر برای خود داشت. غرب تهران اما بیش از آن که به پایتخت و جاذبه‌هایش آوازه داشته باشد، میانجی پیوند این شهر بزرگ با ییلاق‌های آن‌سوی دشتی پهناور به شمار می‌آمد که به کرج خوش‌آب‌وهوا می‌رسید. 150 سال پیش ناصرالدین شاه، چهارمین حکمران قاجار در کاخ صاحبقرانیه در منطقه ییلاقی نیاوران در تالار جهان‌نمای این کاخ بر صندلی شاهانه می‌نشست و از همانجا تا حرم حضرت عبدالعظیم (ع) را می‌توانست ببیند. می‌گفتند از همین‌رو بود که نام تالار را «جهان‌نما» گذاشته بودند تا استعاره‌ای باشد از «تهران»ی که آن روزها «جهان» ایران به شمار می‌آمد. در همان روزگار بود که مردمان تهران برای رفتن به ییلاقات شمالی دارالخلافه ناصری، از روی «پل چوبی» می‌گذشتند تا از شهر بیرون روند و به سوی باغات خوش آب و هوای شمالی ره بسپارند «پل چوبی معبری بود بر خندق شمالی طهران، مابین پایتخت و ییلاق شمیران ... محل اتصال طهران قدیم و تهران مدرن. این‌جا و اکنون، محله پل چوبی یادگار گذشته است. نامی به‌جا مانده در قلب شهر پر هیاهو؛ محل رخداد عاشقانه‌ای ناآرام». امروز پس از 150 سال که از آن روزگار می‌گذرد، اما نامی دیگر در پایتخت بر سر زبان‌ها می‌افتد که از فراز بلندی‌های غربی تهران، روشنایی‌های آن را را به تماشا می‌توان نشست و «جهان» ایران، یعنی تهران را به روایتی دیگر دید؛ اگر روزگاری پل چوبی تهران قدیم و تهران آینده را به هم می‌پیوست، شاید اکنون این بزرگراه همت باشد که تهران امروز را به ابرشهر آینده بتواند پیوند دهد؛ انگار که قرعه می‌خواهد به نام این جاذبه جدید گرشگری تهران بیفتد؛ بازار بزرگ ایران! بزرگ‌راه همت، هنگامی که در تهران پدید آمد، تفاوتی بزرگ در پایتخت بود؛ آن هم برای پایتختی که سال‌های زیاد پس از ساخت و پایه‌گذاری مسیرهای گوناگون و بزرگ‌راه‌هایی که جنوب را به شمال می‌پیوستند، مسیری بزرگ به چشم ندیده بود که شرق را به غرب پیوند دهد. غرب تهران که زمانی به روستاها، باغ‌ها یا دشتی پهناور آوازه داشت و پایتخت را به منطقه‌های ییلاقی کرج و محدوده‌های پیرامونی آن می‌کشاند، با دگرگونی‌هایی که در سال‌های اخیر پدید آمده است، راهی نو در تاریخ پایتخت دویست و سی سال ایران گشوده و نگاه‌ها را بدان‌سو کشانده است.

سودای گردشگری و تهران‌گردی به روایت تازه، در بازار بزرگ ایران

بازار بزرگ ایران، آنجا که خورشید واپسین اشعه‌های خود را بر آسمان پایتخت فرومی‌ریزد و تهرانی‌ها را بدرود می‌گوید، به زودی غوغایی برپا می‌کند. این مجموعه بزرگ اقتصادی، فرهنگی، معماری، تفریحی، ورزشی، دانشگاهی و هنری، اما از دریچه صنعت گردشگری، مخاطبانی ویژه به دامان غربی تهران روانه خواهد کرد؛ آن‌ها که در پی «تفاوت»اند و «جاذبه»ای نو می‌جویند. جاذبه‌های گردشگری و تفریحی بازار بزرگ ایران، نه تنها فضا و گستره‌ای نو در پهنه گردشگری پایتخت می‌گشایند، که، تاریخ را بازآفریده‌اند. اینجا، گویی بار سفر می‌بندی و به دامان رشته‌های کوه‌های جوپار در جنوبی‌ترین نقطه کویر مرکزی ایران، در کرمان، می‌روی؛ جایی که باغ شازده در ماهان در میانه کویری خشک، پرده‌ها را آرام‌آرام به کناری زده و سرخوشانه، گوشه‌ای از بهشت زمینی را می‌نمایاند. این باغ جذاب ایرانی از دیار کرمان بار سفر بسته و در بازار بزرگ ایران جای خوش کرده است. باغ‌های دیدار و کتاب، در کنار فضاهای تفریحی همچون شهربازی مدرن و دریاچه، به همراه گالری خودرو و پیست یخ، گردشگران و تهران‌گردان را با منظومه‌ای رنگارنگ از جاذبه‌ها روبه‌رو می‌کند. بازار بزرگ ایران، در نگاه نخست، مجموعه‌ای گسترده با کارکردهای اقتصادی و تولیدی در نظر می‌آید؛ واقعیت نهفته در این طرح کم‌نظیر ایرانی اما دری دیگر به سوی کارکردهای فرهنگی و تفریحی شهر بر بستر اندیشه‌های دیرینه فرهنگ و تمدن ایرانی- اسلامی می‌گشاید. حضور در این بازار بزرگ، که برپایه اندیشه پیدایش بازار در فرهنگ ایرانی- اسلامی استوار شده است، نمایی نو از بازتاب نگرش سرخوشانه فرهنگ تفریح و سرگرمی پیش روی می‌گذارد. 

پیام علی انصاری در کنفرانس دکو ۲۰۱۷

خداوند قادر متعال را شاکرم که توفیق یک دهه فعالیت صنفی دیپلماتیک، تعامل با اندیشمندان و صاحبنظران داخلی و خارجی و تلاش برای بهبود رابطه تجاری، علمی با کشورهای مختلف جهان تحت عنوان “دکو” را به همه ما عطا فرمود. 

یک دهه تلاش، اندیشه ورزی، تعامل معنی دار و اصرار بر نقش بی بدیل اقتصاد بر سایر عرصه ها از جمله سیاست، بدون خستگی و ناامیدی و عقب نشینی و با اهتمام در تحقیق، مطالعه، تلاش، نوآوری و ارائه محصولات جدید، با لحاظ نمودن تحریم های طاقت فرسای بین المللی، موجب مباهات برای تمامی کسانی است که طی دهه گذشته همراه، همکار و هم پیمان با ما بودند. چنانچه قبلا، متذکر شده ام، دکو یک نهاد و جریان هدفمند صنفی، فرهنگی، علمی و بین ا لمللی است و حتماً پس از یک دهه تلاش و گذر از مفهوم سازی، نهادسازی، کادرسازی و استاندارد سازی نیازمند یک پارادایم جدید است. به این معنی که چهارچوب های فکری-ارزشی شکل گرفته در یک دوره زمانی که ویژه همان دوره است و تمام ارزش های اجتماعی آن دوره را می سازد را برای دهه فرارو مجدداً باز تعریف، طراحی و ترسیم کند. پارادایم متناسب با دهه آینده، ناظر به تعابیری چون “قرن ده ساله” به عنوان نتیجه شتاب و گسترش تکنولوژی در تمامی عرصه ها است و به ساز و کارها، الزمات و تحولاتی که در دنیای تجارت و بازرگانی بین المللی روی داد، حتماً توجه ویژه خواهد نمود. رویکرد متفاوت کشورهای جهان به محیط زیست و توجه به صنایع بدون آلودگی، به حفظ منابع و منافع ملی در تولیدات و خدمات موجب شده است صنعت گردشگری پس از صنایع نفت و خودروسازی، بیش از پیش مورد توجه واقع شود. 

گردش مالی صنعت گردشگری در سال گذشته میلادی از مرز ۱۲۲۰ میلیارد دلار عبور کرد و تعداد گردشگران جهان به یک میلیارد و ۲۳۵ میلیون نفر رسید و موجب تاسف و شگفتی است که سهم ایران با توجه به جذابیت های طبیعی و تاریخی از این حجم گردش مالی، کمتر از ۵ میلیارد دلار است. نگاهی به مقصد حدود ۷ میلیون گردشگر ایرانی در سال به کشورهای همسایه مانند ترکیه، عراق، امارات، آذربایجان، ارمنستان، گرجستان، عربستان، قطر و روسیه باید ما و فعالان صنعت، خدمات، تجارت را متوجه یک مهم نماید: ظرفیت سازی برای معکوس نمودن این روند و چاره جویی برای خروج سالانه ۲۰ میلیارد دلار از ثروت کشور و گسیل آن به کشورهای همسایه.

پارادایم جدید ما، همچنان بر اهتمام به رونق گردشگری، تدوین قوانینی برای تسهیل و حمایت از سرمایه گذاری خارجی، کاهش بروکراسی با نهادینه سازی دولت الکترونیک، توجه به صنایع کوچک و صنایع دستی و تلاش به منظور ایجاد زیرساخت های لازم برای جذب گردشگران خارجی مانند نوسازی و بهسازی هتل ها و اقامتگاه های مناسب و متناسب با استانداردهای جهانی، ایجاد مراکز تفریحی-تجاری و ساخت و بهره برداری از مجتمع های چند منظوره تجاری-تفریحی-خدماتی-فرهنگی تحت عنوان “شهرهای هوشمند” توجه دارد. هنر-صنعت مبلمان، دکوراسیون و صنایع وابسته می تواند و باید نقشی بی بدیل در به سامان رساندن هتل ها، مهمانسراها، فرودگاه ها، ترمینال های مسافری، مجتمع های تجاری-تفریحی-خدماتی ایفا نماید و این مهم را می توان از جمله محوری ترین نکات پارادایم جدید قلمداد نمود. امیدوارم با اهتمام وافر، تلاش روزافزون، انگیزه ای فراوان، همتی بلند و امیدواری بسیار، همگی فردای این سرزمین را، به میدان کار، تلاش، ایجاد اشتغال، رونق و رفاه اقتصادی و شکوفایی اقتصاد ملی با رویکرد اقتصاد مقاومتی تبدیل نماییم و شاهد درون زایی و برون نگری تمامی فعالیت ها و اقدامات هنر-صنعت مبلمان، دکوراسیون و صنایع وابسته و تمامی صنایع کوچک و زودبازده در سراسر کشور باشم.

برای تمامی فعالان، دست اندرکاران، محققان، پژوهشگران، فعالان دنیای کسب و کار، صنعتگران، کارشناسان و مدیران و مجریان دکو ۲۰۱۷ بهروزی و تحقق اهداف تعیین شده را از درگاه قادر متعال خواهانم.

علی انصاری، پیشرو در کارافرینی

مالک بزرگ‌ترین بازار مبل خاورمیانه. مدیرعامل و حامی مالی باشگاه استقلال. مالک بازار موبایل ایران. بنیان‌گذار بانک تات و بانک آینده سازنده بزرگ‌ترین فروشگاه جهان و… به راستی علی انصاری کیست؟ چگونه به چنین ثروتی دست پیدا کرده است؟ چه ارتباطی میان بازار موبایل و مبل و فوتبال وجود دارد؟ آیا دارایی‌اش محصول دانش، تجربه و زحمت است؟ یا تنها شاهین بخت و اقبال بر دوش او نشسته است؟

از خیابان شمشیری تا انتهای همت

علی انصاری در محله شمشیری (۲۰ متری زاهدی) به دنیا آمد. او خودش را «بچه کف بازار» می‌داند. عبارتی که به پیشه بازاری پدرش اشاره دارد.

برخلاف بسیاری از متمولان که دوست دارند سوژه اخبار و رسانه‌ها باشند، انصاری خیلی کم از خودش می‌گوید. به همین دلیل هم اطلاعات زیادی از زندگی شخصی او در دست نیست. پدرش در بازار و در صنعت ساختمان مشغول بود. اما پسران، پیشه پدری را دنبال نکردند. علی انصاری ابتدا یک مغازه مبل‌فروشی کوچک داشت. بعد از آن، به ساخت‌وساز روی آورد و به تعبیر خودش «بساز و بفروش» شد. اولین دفتر او در شادآباد بود و ساختمان‌های بهاران ۱ و ۲ از اولین ساخته‌هایش محسوب می‌شدند.

کشف بازارهای جدید

کار ساخت‌وساز در دهه هفتاد و هشتاد رونق خوبی گرفت و بسیاری را به ثروت رساند. اما بیشتر آن «بساز و بفروش‌ها» در ساخت‌وساز ماندند، تا ۲۰ سال بعد از رکود این بازار گله کنند. در حالی که انصاری، همان‌طور که بازار مسکن را یافته بود، بار دیگر بازارهای جذاب دیگری را شناسایی کرد و به آن‌ها وارد شد.

بازار موبایل یکی از همین بازارها بود. با رشد خریدوفروش تلفن همراه از سال ۲۰۰۷، موبایل به یکی از بازارهای جذاب کشور تبدیل شد. انصاری این فرصت را قبل از دیگران شناسایی کرد و از آن بهره برد. شاید جالب باشد که بدانید بازار موبایل، فقط کمی بعد از رونمایی از اولین آیفون و در نقطه آغاز رشد پرشتاب بازار تلفن‌های هوشمند تاسیس شد.

رونق برای دیار قدیمی

شاید بیشتر مردم فکر کنند شمال شهر تهران بهترین محل برای راه‌اندازی یک مرکز خرید بزرگ مبل است. به خصوص که مردم این منطقه قدرت خرید بیشتری هم دارند. اما علی انصاری فروشگاهش را در جنوب شهر و در نزدیکی محله کودکی‌اش افتتاح کرد. این تصمیم ظاهرا دلایلی بیش از تفاوت قیمت در زمین‌های یافت‌آباد و جردن دارد.

نکته مهم این است که مردم شمال شهر می‌توانند پس از خریدشان، به راحتی هزینه حمل‌ونقل از جنوب به شمال را پرداخت کنند. اما هزینه انتقال کالای خریداری شده از شمال به جنوب شهر، می‌تواند انگیزه خرید را برای طیف بزرگی از مشتری‌ها از بین ببرد. برای همین نزدیکی به جنوب شهر، اندازه بازار را بزرگ‌تر می‌کند.

از طرف دیگر وجود بازار مبل در یافت‌آباد باعث شد که اکوسیستم جدیدی در این منطقه شکل بگیرد و کسب‌وکارهای مختلف این ناحیه رونق بگیرند. برای کارگران ساده، شاید رفت‌وآمد به شمال شهر راحت‌ نباشد. برای همین محل قرارگیری بازار مبل، فرصت‌های شغلی ایده‌آلی را برای هم‌محله‌ای‌های قدیم علی انصاری به وجود آورده است.

اوراقچی‌های یافت‌آباد

اگر امروز به بازار مبل بروید، می‌توانید سیمای دگرگون‌شده یافت‌آباد را به سادگی تشخیص بدهید. در زمان قاجار، کشاورزی و معماری پیشه بیشتر مردم یافت‌آباد بود. باغ‌های میوه و بوستان‌های سبزی‌کاری، باعث سرسبزی این منطقه شده بودند. در آن زمان یافت‌آباد محله‌ای اعیانی بود. خاندان‌های یافت‌آبادی‌ از بازماندگان خاندان زندیه بودند. آن‌ها در ابتدای قاجاریه و پس از سقوط لطفعلی‌خان زند به این منطقه کوچ داده شدند.

اما رشد شهر تهران به خصوص در زمان پهلوی دوم، چهره یافت‌آباد را متفاوت کرد. کارخانه‌های صنعتی تا حد زیادی به رونق اقتصادی یافت‌آباد کمک کردند، اما سرسبزی و طراوت را از یافت‌آباد گرفتند. تجمع اوراقچی‌ها در یافت‌آباد باعث شد که این محله کهن، سرووضعی آشفته پیدا کند. یافت‌آباد دیگر شباهتی به آن یافت‌آباد اعیان‌نشین و سرسبز نداشت.

چهره جدید یافت‌آباد

حالا اوضاع تغییر کرده است. بازار مبل ایران فرصت‌های شغلی متعددی را برای مردم این محله، و محله‌های اطراف به وجود آورد. این فرصت‌های شغلی فقط به خدمات موردنیاز بازار مبل محدود نمی‌شوند. نیاز به حمل‌ونقل و باربری نیز برای عده بی‌شماری شغل ایجاد کرد.

حضور خریداران سبب شد که مغازه‌ها و فروشگاه‌های دیگری نیز در این محله افتتاح شوند. از این میان می‌شود به لباس‌فروشی‌های لوکس یافت‌آباد اشاره کرد. دیگر نیازهای جانبی مراجعین به بازار مبل نیز بی‌پاسخ نماند و رستوران‌ها و غذاخوری‌های باکیفیتی در یافت‌آباد ایجاد شد.

این واحدهای صنفی بخشی از برنامه توسعه بازار مبل نبودند، اما به طور طبیعی سیمای یافت‌آباد را متحول کردند. حالا یافت‌آباد یک اکوسیستم اقتصادی زنده و پویا دارد و نقش بازار مبل در حیات و پویایی این محله قدیمی، غیرقابل‌انکار است.

مردی از تبار «تات»

علی انصاری فقط به محله پدری وفادار نبود، بلکه نام تات نیز ارتباط تنگاتنگی با ریشه‌های خانوادگی او دارد. بعد از افتتاح بانک تات، نام این بانک به شکل سرواژه‌ای از «تجربه، اعتماد و توسعه» معنا شد.

اما خالی از لطف نیست بدانید عقبه علی انصاری را به یکی از اقوام ایرانی، یعنی قوم تات نسبت می‌دهند. این قوم به زبان تاتی صحبت می‌کنند که با زبان فارسی تفاوت دارد. تات‌ها در زمان مادها نقش مهمی در ساختار قدرت ایران داشتند. به شکلی که ترک‌ها، تمام ایرانی‌های یکجانشین را تات می‌نامیدند. هنوز در زبان ترکی تات به معنای شهرنشین، متمدن و باسواد است. زبان تاتی منابع نوشتاری ندارد و بخشی از میراث شفاهی ایران به حساب می‌آید. در زمان جنگ از زبان تاتی برای ارتباطات بی‌سیم استفاده شد. زیرا نیروهای دشمن نمی‌توانستند اطلاعات جنگی را از میان اصوات این زبان کهن، رمزگشایی کنند.

شاید انتخاب نام قومی، برای یک بانک چندان مناسب نباشد. به همین دلیل هم بود که برای تات معنایی دیگر ساختند. اما می‌شود از زاویه دیگری هم به این انتخاب نگریست. این‌که زنده نگه‌داشتن بخشی از میراث ناملموس این مرز و بوم از طریق تکرار نام آن در زبان رایج مردم، خالی از ارزش نیست.

دانش و تجربه

علی انصاری لیسانس معماری دارد و همین موضوع باعث علاقه‌ او به ساخت‌وساز شد. درست است که تجربه بزرگ‌ترین معلم تاریخ است و آموزه‌های این معلم سخت‌گیر را می‌شود در مصاحبه‌های انگشت‌شمار او دید. اما تاسیس یک بانک، سرمایه‌گزاری بر روی بازار مالی و ورود به بازارهای مبل و موبایل به دانشی عمیق نیاز دارد.

از نکات جالب در زمان افتتاح بانک تات، حضور جلال رسول‌اف و بهاءالدین هاشمی در کنار علی انصاری بود. هاشمی از مدیران باسابقه بانک صادرات بود و در مقابل، رسول‌اف را به عنوان یکی از مهم‌ترین مدیران نوگرای بانکداری خصوصی کشور در صنعت بانکداری شناخته می‌شد. کنار هم گذاشتن این دو ذهنیت متفاوت اما کارآزموده، از نکات قابل توجه برای آغاز جریانی بود که حالا در شریان‌های بانک آینده در تپش است.

ایران مال، بزرگ‌ترین فروشگاه جهان

این روزها در انتهای بزرگراه همت، بنایی عظیم در حال ساخت است که خیلی‌ها آن را بزرگ‌ترین فروشگاه متمرکز جهان می‌دانند.

ابتدا قرار بود در مرکز بازار بزرگ تهران، فروشگاهی مدرن ساخته شود. اما به دلیل مخالفت‌های پیش آمده، پروژه به محل فعلی آمد و البته ابعادش نیز چند برابر شد. در وصف بزرگی ایران مال گفته‌اند که برای بازدید از تمامی مغازه‌های این فروشگاه، ۳ روز وقت لازم خواهید داشت.

اما در این پروژه، مانند پروژه بازار مبل و بازار موبایل، اتفاق دیگری نیز رخ داده است. موضوع فقط ساخت فیزیکی یک ساختمان و واگذاری واحدهای آن نیست. بلکه در این پروژه‌ها برندها و دارایی‌های نامشهود جدیدی خلق می‌شود که می‌تواند آینده اقتصادی شهر تهران یا حتی کشور ایران را متحول کند.

پارادوکس ثروت در ذهن ما

در کشور ما به دلایل جامعه‌شناختی، برای بسیاری از افراد تنها ثروتمند بودن یک نفر، دلیل کافی برای مجرم شناختن او است. گویا تردیدی نیست که تنها راه تولید ثروت و سرمایه در ایران، فساد‌ و قانون‌گریزی است. در حالی که کتاب‌های «اسرار ثروتمند شدن» در صدر فروش بازار کتاب‌ کشور هستند، خریداران همین کتاب‌ها به دنبال خطاهای ثروتمندان می‌گردند. تا بتوانند توضیح دهند که چرا با وجود خواندن ده جلد کتاب در زمینه تولید ثروت، هنوز دولت و ثروتی به هم نزده‌اند.

پرسش اینجا است که با این نگاه، چرا سرمایه‌گذاران نباید پول‌هایشان را از کشور خارج کنند؟ چرا سرمایه‌گذاران خارج‌نشین ایرانی باید به اقتصاد داخلی جذب شوند؟ آیا نمی‌شد ایران مال را در دوبی و یا استانبول ساخت؟ اگر بپذیریم که سرمایه، شاه‌کلید اشتغال است، با سرمایه‌ستیزی چه طور می‌توانیم شعار تولید و اشتغال را محقق کنیم؟ اگر بدون بررسی، از تمام سرمایه‌داران نفرت داشته باشیم، چه طور می‌توانیم برای سرمایه‌گذاران خارجی از امن بودن ایران و بازدهی بالای بازار کشور بگوییم؟

فرش قرمز برای واردات یا بستری برای تولید؟

علی انصاری آن قدرها اهل رسانه نیست و کمتر پیش آمده که صحبت‌هایش منتشر شود. اما این موضوع باعث نشده که او را نقد نکنند. نقدهایی که بعضا با شایعه‌های بی‌پشتوانه همراه است. اما از گلایه‌های ناموجه و نامستدل که بگذریم، به یک نقد جدی بر می‌خوریم: تاسیس فروشگاهی بزرگ و متمرکز می‌تواند تقاضا را به شکل ناگهانی افزایش بدهد. اما سمت عرضه به سرعت نمی‌تواند خود را با شرایط جدید بازار تطبیق دهد. حتی اگر تولیدکننده بخواهد تولید را افزایش دهد، باز هم افزایش تولید به زمان نیاز دارد. به هر حال خرید تجهیزات، دستگاه‌ها، استخدام نیروها و افزایش تولید آنی نخواهد بود. از همین رو، مازاد تقاضا به خاطر تاخیر در اصلاح بازار، با واردات پر خواهد شد.

البته واضح است که تاخیر در جبران مازاد تقاضا، ابدی نیست و بالاخره سمت تولیدکننده می‌تواند خود را با تقاضای جدید تنظیم کند. نکته مهم این است که مازاد عرضه (واردات) سهم تولیدکننده را نخواهد گرفت، بلکه اندازه بازار را بزرگ خواهد کرد. به این ترتیب بعد از مدتی سهم تولیدکننده از بازار بزرگ‌تر خواهد شد. به همین دلیل اگر به افزایش تقاضا پاسخی درخور داده شود، در نهایت نفع تولیدکننده تامین خواهد شد.

اتفاقا فرصت پیش‌آمده به دلیل افزایش تقاضا، می‌تواند منجر به ایجاد کسب‌وکارهای جدید، سرمایه‌گزاری‌های نو و پیدایش فرصت‌های شغلی تازه بشود. این نقد به زبان خودمانی می‌گوید «چون ما حوصله نداریم بیشتر کار کنیم، عاملی که ما را به کار بیشتر تشویق کند، مطلوب نیست.»

سخن پایانی

برخی از ثروتمندان بدون تولید، بدون خدمتی شایسته و بدون ایجاد شغل، به تمکن می‌رسند و «تمرکز ناکارمد ثروت» ایجاد می‌کنند. در واقع این گروه از منافع کاذب، بدون ایجاد ارزش‌افزوده ملموس و واقعی بهره‌مند می‌شوند.

اما ثروتمندانی که خروجی‌های ملموس، و دارایی‌های ارزشمند ناملموس تولید کرده‌اند، آن‌هایی که شغل ایجاد کرده‌اند، آن‌هایی که ثروت‌هایشان را در ایران به گردش انداختند و فرصت ثروتمند شدن را برای دیگران هم فراهم کردند، آن‌ها که به نیازهای اساسی مردم پاسخ داده‌اند، بر خلاف گروه اول دغدغه‌ای بیش از پر کردن جیبشان داشته‌اند. این سرمایه‌داران و کارآفرینان می‌توانند آینده اقتصادی یک شهر یا حتی یک کشور را تغییر دهند.

نسبت به مقوله طراحی غافل شده‌ایم تلاش برای جذب سرمایه‌گذار خارجی

رئیس شورای ملی مبلمان گفت: صنعتگران ایرانی باید به تامین زنجیره و نیازهای حوزه خدمات معطوف شوند.

به گزارش ایلنا، علی انصاری رئیس شورای ملی مبلمان در دهمین همایش بین المللی مبلمان، طراحی، هنر، دکوراسیون و صنایع وابسته (دکو 2017) افزود: هم اکنون شاهد ساز و کار ،کسب و کار و تجارتی هستیم که شاخصه های آن تغییر کرده است.

انصاری با بیان اینکه رویکرد کشورها به تولید و تجارت تغییرات اساسی را تجربه کرده اند، گفتند:در ده‌سال گذشته شاهد تلاش، فعالیت هایی برای توسعه صنف مبلمان، دکوراسیون و صنایع وابسته بودیم و توانستیم ساختاری را به صورت علمی و مدون را برای آن تشکیل دهیم.

وی با اشاره به اینکه کشورهای توسعه یافته دنیا به دنبال اقتصاد خدمات محورند هستند تصریح کرد: صنعتگران ایرانی باید به تامین زنجیره و نیازهای حوزه خدمات معطوف شوند.

انصاری افزود:طراحان مبلمان باید به فرهنگ ایرانی، اسلامی و مدرن توجه کنند. چرا که کمتر در این صنعت به آن توجه شده،مقوله طراحی است  متاسفانه از آن غافل شده ایم.

رییس شورای مبلمان با بیان اینکه ایران با برخورداری از جغرافیا و شرایط اقلیمی مناسب می تواند گام های بزرگی در جهت اقتصاد خدمات محور بردارد یاد آور شد:زیرساخت اصلی کشورهای توسعه یافته  گردشگری است طبق آمار بدست آمده بیش از یک میلیارد و 250 میلیون نفر در جهان گردشگر هستند و کشورهای توسعه یافته با کمترین هزینه، درآمدزایی بالایی پیدا کردند.

نیاز امروز کشور، حرکت به سمت اقصاد خدمات محور است و صنعتگران باید توجه خود را به تامین زنجیره و نیازهای حوزه خدمات معطوف کنند.

وی افزود: اما آنچه کمتر در این صنعت به آن توجه شده، مقوله طراحی است که از آن غافل ماندیم.

انصاری با اشاره به سرعت پیشرفت فناوری و توسعه فضای مجازی در سال های گذشته تاکید کرد: امروز شاهدیم ساز و کار کسب و کار و تجارت و شاخصه‌های آن دچار تغییر شد و در این راستا رویکرد کشورها به تولید و تجارت نیز تحولات اساسی را تجربه کرده است.

وی با بیان اینکه‌کشورهای توسعه‌یافته دنیا به دنبال اقتصاد خدمات محورند و کمتر به تولید می‌اندیشند، افزود: ایران با برخورداری از جغرافیا و شرایط اقلیمی مناسب می تواند گام های بزرگی در جهت اقتصاد خدمات محور بردارد.

وی ادامه داد: برای جلب و جذب گردشگر خارجی به کشور، تلاش شده اما باید گردشگری داخلی را هم سیال کنیم.

وی در پایان طراحی را یکی از مشکلات اصلی بخش های مختلف اقتصاد به ویژه در بخش ساختمان برشمرد و گفت: طراحان باید به فرهنگ ایرانی، اسلامی و مدرن در این راستا توجه کنند.

بیمه رازی در حمایت از هموطنان زلزله زده کرمانشاهی + فیلم

مدت زمان: 2 دقیقه 24 ثانیه 

ارسال 110 دستگاه کانکس اسکان برای مقابله با سرما و باران و برپایی موکب العباس جهت توزیع بیش از 1000 پرس غذای گرم در هر وعده

علی انصاری به دنبال شکوفایی ظرفیت های داخلی اقتصادی است

مالک بزرگ‌ترین بازار مبل خاورمیانه. مدیرعامل و حامی مالی باشگاه استقلال. مالک بازار موبایل ایران. بنیان‌گذار بانک تات. سازنده بزرگ‌ترین فروشگاه جهان و… به راستی علی انصاری کیست؟ چگونه به چنین ثروتی دست پیدا کرده است؟ چه ارتباطی میان بازار موبایل و مبل و فوتبال وجود دارد؟ آیا دارایی‌اش محصول دانش، تجربه و زحمت است؟ یا تنها شاهین بخت و اقبال بر دوش او نشسته است؟

از خیابان شمشیری تا انتهای همت

علی انصاری در محله شمشیری (۲۰ متری زاهدی) به دنیا آمد. او خودش را «بچه کف بازار» می‌داند. عبارتی که به پیشه بازاری پدرش اشاره دارد.

برخلاف بسیاری از متمولان که دوست دارند سوژه اخبار و رسانه‌ها باشند، انصاری خیلی کم از خودش می‌گوید. به همین دلیل هم اطلاعات زیادی از زندگی شخصی او در دست نیست. پدرش در بازار و در صنعت ساختمان مشغول بود. اما پسران، پیشه پدری را دنبال نکردند. علی انصاری ابتدا یک مغازه مبل‌فروشی کوچک داشت. بعد از آن، به ساخت‌وساز روی آورد و به تعبیر خودش «بساز و بفروش» شد. اولین دفتر او در شادآباد بود و ساختمان‌های بهاران ۱ و ۲ از اولین ساخته‌هایش محسوب می‌شدند.

کشف بازارهای جدید

کار ساخت‌وساز در دهه هفتاد و هشتاد رونق خوبی گرفت و بسیاری را به ثروت رساند. اما بیشتر آن «بساز و بفروش‌ها» در ساخت‌وساز ماندند، تا ۲۰ سال بعد از رکود این بازار گله کنند. در حالی که انصاری، همان‌طور که بازار مسکن را یافته بود، بار دیگر بازارهای جذاب دیگری را شناسایی کرد و به آن‌ها وارد شد.

بازار موبایل یکی از همین بازارها بود. با رشد خریدوفروش تلفن همراه از سال ۲۰۰۷، موبایل به یکی از بازارهای جذاب کشور تبدیل شد. انصاری این فرصت را قبل از دیگران شناسایی کرد و از آن بهره برد. شاید جالب باشد که بدانید بازار موبایل، فقط کمی بعد از رونمایی از اولین آیفون و در نقطه آغاز رشد پرشتاب بازار تلفن‌های هوشمند تاسیس شد.

رونق برای دیار قدیمی

شاید بیشتر مردم فکر کنند شمال شهر تهران بهترین محل برای راه‌اندازی یک مرکز خرید بزرگ مبل است. به خصوص که مردم این منطقه قدرت خرید بیشتری هم دارند. اما علی انصاری فروشگاهش را در جنوب شهر و در نزدیکی محله کودکی‌اش افتتاح کرد. این تصمیم ظاهرا دلایلی بیش از تفاوت قیمت در زمین‌های یافت‌آباد و جردن دارد.

نکته مهم این است که مردم شمال شهر می‌توانند پس از خریدشان، به راحتی هزینه حمل‌ونقل از جنوب به شمال را پرداخت کنند. اما هزینه انتقال کالای خریداری شده از شمال به جنوب شهر، می‌تواند انگیزه خرید را برای طیف بزرگی از مشتری‌ها از بین ببرد. برای همین نزدیکی به جنوب شهر، اندازه بازار را بزرگ‌تر می‌کند.

از طرف دیگر وجود بازار مبل در یافت‌آباد باعث شد که اکوسیستم جدیدی در این منطقه شکل بگیرد و کسب‌وکارهای مختلف این ناحیه رونق بگیرند. برای کارگران ساده، شاید رفت‌وآمد به شمال شهر راحت‌ نباشد. برای همین محل قرارگیری بازار مبل، فرصت‌های شغلی ایده‌آلی را برای هم‌محله‌ای‌های قدیم علی انصاری به وجود آورده است.

اوراقچی‌های یافت‌آباد

اگر امروز به بازار مبل بروید، می‌توانید سیمای دگرگون‌شده یافت‌آباد را به سادگی تشخیص بدهید. در زمان قاجار، کشاورزی و معماری پیشه بیشتر مردم یافت‌آباد بود. باغ‌های میوه و بوستان‌های سبزی‌کاری، باعث سرسبزی این منطقه شده بودند. در آن زمان یافت‌آباد محله‌ای اعیانی بود. خاندان‌های یافت‌آبادی‌ از بازماندگان خاندان زندیه بودند. آن‌ها در ابتدای قاجاریه و پس از سقوط لطفعلی‌خان زند به این منطقه کوچ داده شدند.

اما رشد شهر تهران به خصوص در زمان پهلوی دوم، چهره یافت‌آباد را متفاوت کرد. کارخانه‌های صنعتی تا حد زیادی به رونق اقتصادی یافت‌آباد کمک کردند، اما سرسبزی و طراوت را از یافت‌آباد گرفتند. تجمع اوراقچی‌ها در یافت‌آباد باعث شد که این محله کهن، سرووضعی آشفته پیدا کند. یافت‌آباد دیگر شباهتی به آن یافت‌آباد اعیان‌نشین و سرسبز نداشت.

چهره جدید یافت‌آباد

حالا اوضاع تغییر کرده است. بازار مبل ایران فرصت‌های شغلی متعددی را برای مردم این محله، و محله‌های اطراف به وجود آورد. این فرصت‌های شغلی فقط به خدمات موردنیاز بازار مبل محدود نمی‌شوند. نیاز به حمل‌ونقل و باربری نیز برای عده بی‌شماری شغل ایجاد کرد.

حضور خریداران سبب شد که مغازه‌ها و فروشگاه‌های دیگری نیز در این محله افتتاح شوند. از این میان می‌شود به لباس‌فروشی‌های لوکس یافت‌آباد اشاره کرد. دیگر نیازهای جانبی مراجعین به بازار مبل نیز بی‌پاسخ نماند و رستوران‌ها و غذاخوری‌های باکیفیتی در یافت‌آباد ایجاد شد.

این واحدهای صنفی بخشی از برنامه توسعه بازار مبل نبودند، اما به طور طبیعی سیمای یافت‌آباد را متحول کردند. حالا یافت‌آباد یک اکوسیستم اقتصادی زنده و پویا دارد و نقش بازار مبل در حیات و پویایی این محله قدیمی، غیرقابل‌انکار است.

 

مردی از تبار «تات»

علی انصاری فقط به محله پدری وفادار نبود، بلکه نام تات نیز ارتباط تنگاتنگی با ریشه‌های خانوادگی او دارد. بعد از افتتاح بانک تات، نام این بانک به شکل سرواژه‌ای از «تجربه، اعتماد و توسعه» معنا شد.

اما خالی از لطف نیست بدانید عقبه علی انصاری را به یکی از اقوام ایرانی، یعنی قوم تات نسبت می‌دهند. این قوم به زبان تاتی صحبت می‌کنند که با زبان فارسی تفاوت دارد. تات‌ها در زمان مادها نقش مهمی در ساختار قدرت ایران داشتند. به شکلی که ترک‌ها، تمام ایرانی‌های یکجانشین را تات می‌نامیدند. هنوز در زبان ترکی تات به معنای شهرنشین، متمدن و باسواد است. زبان تاتی منابع نوشتاری ندارد و بخشی از میراث شفاهی ایران به حساب می‌آید. در زمان جنگ از زبان تاتی برای ارتباطات بی‌سیم استفاده شد. زیرا نیروهای دشمن نمی‌توانستند اطلاعات جنگی را از میان اصوات این زبان کهن، رمزگشایی کنند.

شاید انتخاب نام قومی، برای یک بانک چندان مناسب نباشد. به همین دلیل هم بود که برای تات معنایی دیگر ساختند. اما می‌شود از زاویه دیگری هم به این انتخاب نگریست. این‌که زنده نگه‌داشتن بخشی از میراث ناملموس این مرز و بوم از طریق تکرار نام آن در زبان رایج مردم، خالی از ارزش نیست.

دانش و تجربه

علی انصاری لیسانس معماری دارد و همین موضوع باعث علاقه‌ او به ساخت‌وساز شد. درست است که تجربه بزرگ‌ترین معلم تاریخ است و آموزه‌های این معلم سخت‌گیر را می‌شود در مصاحبه‌های انگشت‌شمار او دید. اما تاسیس یک بانک، سرمایه‌گزاری بر روی بازار مالی و ورود به بازارهای مبل و موبایل به دانشی عمیق نیاز دارد.

از نکات جالب در زمان افتتاح بانک تات، حضور جلال رسول‌اف و بهاءالدین هاشمی در کنار علی انصاری بود. هاشمی از مدیران باسابقه بانک صادرات بود و در مقابل، رسول‌اف را به عنوان یکی از مهم‌ترین مدیران نوگرای بانکداری خصوصی کشور در صنعت بانکداری شناخته می‌شد. کنار هم گذاشتن این دو ذهنیت متفاوت اما کارآزموده، از نکات قابل توجه برای آغاز جریانی بود که حالا در شریان‌های بانک آینده در تپش است.

ایران مال، بزرگ‌ترین فروشگاه جهان

این روزها در انتهای بزرگراه همت، بنایی عظیم در حال ساخت است که خیلی‌ها آن را بزرگ‌ترین فروشگاه متمرکز جهان می‌دانند.

ابتدا قرار بود در مرکز بازار بزرگ تهران، فروشگاهی مدرن ساخته شود. اما به دلیل مخالفت‌های پیش آمده، پروژه به محل فعلی آمد و البته ابعادش نیز چند برابر شد. در وصف بزرگی ایران مال گفته‌اند که برای بازدید از تمامی مغازه‌های این فروشگاه، ۳ روز وقت لازم خواهید داشت.

اما در این پروژه، مانند پروژه بازار مبل و بازار موبایل، اتفاق دیگری نیز رخ داده است. موضوع فقط ساخت فیزیکی یک ساختمان و واگذاری واحدهای آن نیست. بلکه در این پروژه‌ها برندها و دارایی‌های نامشهود جدیدی خلق می‌شود که می‌تواند آینده اقتصادی شهر تهران یا حتی کشور ایران را متحول کند.

پارادوکس ثروت در ذهن ما

در کشور ما به دلایل جامعه‌شناختی، برای بسیاری از افراد تنها ثروتمند بودن یک نفر، دلیل کافی برای مجرم شناختن او است. گویا تردیدی نیست که تنها راه تولید ثروت و سرمایه در ایران، فساد‌ و قانون‌گریزی است. در حالی که کتاب‌های «اسرار ثروتمند شدن» در صدر فروش بازار کتاب‌ کشور هستند، خریداران همین کتاب‌ها به دنبال خطاهای ثروتمندان می‌گردند. تا بتوانند توضیح دهند که چرا با وجود خواندن ده جلد کتاب در زمینه تولید ثروت، هنوز دولت و ثروتی به هم نزده‌اند.

پرسش اینجا است که با این نگاه، چرا سرمایه‌گذاران نباید پول‌هایشان را از کشور خارج کنند؟ چرا سرمایه‌گذاران خارج‌نشین ایرانی باید به اقتصاد داخلی جذب شوند؟ آیا نمی‌شد ایران مال را در دوبی و یا استانبول ساخت؟ اگر بپذیریم که سرمایه، شاه‌کلید اشتغال است، با سرمایه‌ستیزی چه طور می‌توانیم شعار تولید و اشتغال را محقق کنیم؟ اگر بدون بررسی، از تمام سرمایه‌داران نفرت داشته باشیم، چه طور می‌توانیم برای سرمایه‌گذاران خارجی از امن بودن ایران و بازدهی بالای بازار کشور بگوییم؟

فرش قرمز برای واردات یا بستری برای تولید؟

علی انصاری آن قدرها اهل رسانه نیست و کمتر پیش آمده که صحبت‌هایش منتشر شود. اما این موضوع باعث نشده که او را نقد نکنند. نقدهایی که بعضا با شایعه‌های بی‌پشتوانه همراه است. اما از گلایه‌های ناموجه و نامستدل که بگذریم، به یک نقد جدی بر می‌خوریم: تاسیس فروشگاهی بزرگ و متمرکز می‌تواند تقاضا را به شکل ناگهانی افزایش بدهد. اما سمت عرضه به سرعت نمی‌تواند خود را با شرایط جدید بازار تطبیق دهد. حتی اگر تولیدکننده بخواهد تولید را افزایش دهد، باز هم افزایش تولید به زمان نیاز دارد. به هر حال خرید تجهیزات، دستگاه‌ها، استخدام نیروها و افزایش تولید آنی نخواهد بود. از همین رو، مازاد تقاضا به خاطر تاخیر در اصلاح بازار، با واردات پر خواهد شد.

البته واضح است که تاخیر در جبران مازاد تقاضا، ابدی نیست و بالاخره سمت تولیدکننده می‌تواند خود را با تقاضای جدید تنظیم کند. نکته مهم این است که مازاد عرضه (واردات) سهم تولیدکننده را نخواهد گرفت، بلکه اندازه بازار را بزرگ خواهد کرد. به این ترتیب بعد از مدتی سهم تولیدکننده از بازار بزرگ‌تر خواهد شد. به همین دلیل اگر به افزایش تقاضا پاسخی درخور داده شود، در نهایت نفع تولیدکننده تامین خواهد شد.

اتفاقا فرصت پیش‌آمده به دلیل افزایش تقاضا، می‌تواند منجر به ایجاد کسب‌وکارهای جدید، سرمایه‌گزاری‌های نو و پیدایش فرصت‌های شغلی تازه بشود. این نقد به زبان خودمانی می‌گوید «چون ما حوصله نداریم بیشتر کار کنیم، عاملی که ما را به کار بیشتر تشویق کند، مطلوب نیست.»

سخن پایانی

برخی از ثروتمندان بدون تولید، بدون خدمتی شایسته و بدون ایجاد شغل، به تمکن می‌رسند و «تمرکز ناکارمد ثروت» ایجاد می‌کنند. در واقع این گروه از منافع کاذب، بدون ایجاد ارزش‌افزوده ملموس و واقعی بهره‌مند می‌شوند.

اما ثروتمندانی که خروجی‌های ملموس، و دارایی‌های ارزشمند ناملموس تولید کرده‌اند، آن‌هایی که شغل ایجاد کرده‌اند، آن‌هایی که ثروت‌هایشان را در ایران به گردش انداختند و فرصت ثروتمند شدن را برای دیگران هم فراهم کردند، آن‌ها که به نیازهای اساسی مردم پاسخ داده‌اند، بر خلاف گروه اول دغدغه‌ای بیش از پر کردن جیبشان داشته‌اند. این سرمایه‌داران و کارآفرینان می‌توانند آینده اقتصادی یک شهر یا حتی یک کشور را تغییر دهند.

منبع: تجارت نیوز